Ελευθεροτυπία - 03/05/2013
Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 3 Μαΐου 2013
Μόρφωση συνείδησης μέσω της είδησης
Ο Ρένος δεν πρόλαβε την οικονομική κρίση, τους «αγανακτισμένους» γύρω από τη Βουλή και τα συνθήματα της πλατείας... Το 'χε προβλέψει όμως, πόσο μάταια θα 'ταν όλα -όπως το βλέπουμε, δυστυχώς, δυο χρόνια μετά-, δίχως το υπόβαθρο της Παιδείας! Της ουσιαστικής μόρφωσης, όχι των πασαλειμμάτων της επιφάνειας και των ψευτοδιπλωμάτων.
Της αυτο-μόρφωσης εν ανάγκη, αφού κανείς πια σχεδόν δεν νοιάζεται να παράσχει την πραγματική, παρά όλοι σπεύδουν πατείς με πατώ σε προς τη... «σύνδεση της εκπαίδευσης με την παραγωγή» - και άρα προς περισσότερη και αμεσότερη δουλεία!
Στο «Α του Κενταύρου» ξεκινάει μιλώντας έξω απ' τα δόντια για την ελληνική γλώσσα, που 'ναι μία, και μόνο στενά κομματικά συμφέροντα των παρατάξεων πόλωσαν τους ανόητους γύρω από «γλωσσικά» δήθεν «ζητήματα», ενώ ο ικανός χειριστής του λόγου αντλεί πλούτο και χρησιμοποιεί κατά περίπτωση ό,τι του χρειάζεται απ' όλο της το εύρος, από την αρχαία ίσαμε τη σημερινή «αργκό». Μα και για το πενιχρό μονοτονικό, και το τι μεσαιωνικό σκοταδισμό συνιστά η διά του μονοτονικού σταδιακή αποξένωση των νέων γενεών από καθαρεύουσα και αρχαίο λόγο, και απ' όσα, μοιραία, εκφράστηκαν μέσω αυτών. Πετιέται έτσι στα σκουπίδια πνευματική δουλειά τουλάχιστον δύο αιώνων με την καθαρεύουσα, και πόσων άραγε ακόμα -και με τι ποιότητες!- απ' την απώλεια των Αρχαίων!..
Απαιτεί για το νέο δημοσιογράφο πρωτίστως την αλήθεια και στέρεα γνώση απ' τα ίδια τα κείμενα πάντα, για οιοδήποτε θέμα (ποτέ από έμμεσες αναλύσεις άλλων), ώστε να μπορέσει να την υπηρετήσει. Αρχή αρχή, θέτει ως ορισμό: «Σκοπός δεν είναι η ενημέρωση. Είναι η μόρφωση συνείδησης μέσω της είδησης!».
Το κείμενό του είναι φλογερό -και κάθε κείμενο οφείλει να 'ναι φλογερό, θα 'λεγε ο ίδιος ο Ρένος, είτε δημοσιογραφικό είτε λογοτεχνικό είτε διδακτικό!- και το πετυχαίνει μέσα από την εμπνευσμένη ανάπλαση της σωκρατικής θέσης, λ.χ., και μαζί της καταλυτικής αντίθεσης των σοφιστών, που τις μεταφέρει ατόφιες απ' την Αθήνα του 4ου προχριστιανικού αιώνα στα μάτια μπρος του αναγνώστη, για να του δώσει χεροπιαστά πόσο όμοιες είν' εντέλει οι εποχές και τα βασικά προβλήματα ανά τους αιώνες.
Οι αντίπαλες θέσεις εκφράζονται ισοσθενώς, χωρίς την παραμικρή εξαλλοιωτική επέμβαση, για το ακριβέστερο δυνατό διαλεκτικό τους ζύγισμα. Και αποπάνω πάντα η δική του κριτική, που δεν αφήνει λίθον επί λίθου: «Λέει ένας ορισμός της Δημοκρατίας (όχι πολύ ελεύθερος, ενώ παριστάνει ότ' είναι): η ελευθερία καθενός τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Πώς είπατε; Η ελευθερία... τελειώνει; Αν τελειώνει, δεν είναι ελευθερία! Ποια είναι αυτά τα όρια και ποιος τα χαράζει; Ο νόμος; Δηλαδή η μη ελευθερία;».
Τέτοιο δάσκαλο δεν είναι τυχαίο που και η Ακαδημία ακόμη, πριν από λίγες μέρες, μεταθανατίως μόνον ετίμησε με βραβείο, για το άλλο μέγα έργο του, την έκδοση της εξάτομης «Ιστορίας του Μακεδονικού Ελληνισμού» του Ντρόιζεν. Οσο ζούσε παραήταν επικίνδυνος!..
