Ελευθεροτυπία - 03/07/2010
Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 3 Ιουλίου 2010
Ο «κίνδυνος» για τελικό χωρίς ευρωπαϊκή ομάδα
Δεν είναι και τόσο περίεργο, τελικά, που σ' αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο οι εθνικές ομάδες από την Ευρώπη και ιδιαίτερα οι λεγόμενες «παραδοσιακές δυνάμεις» έχουν πάθει κάτι σαν πανωλεθρία.
Αν καθήσει και δει κανείς με προσοχή πόσοι ξένοι, Αφρικανοί, Νοτιοαμερικανοί, ακόμη και Ασιάτες πια, παίζουν στα μεγάλα (αλλά και στα μικρά) ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, θα καταλάβει πάρα πολύ εύκολα ποιος είναι ο λόγος που υπάρχει πια το «ακραίο σενάριο» ή ο (έτσι τον λέμε τώρα) «κίνδυνος» να έχουμε για πρώτη φορά στην ιστορία του Μουντιάλ τελικό χωρίς να παίζει έστω μία ομάδα από την Ευρώπη, η οποία υποτίθεται ότι έχει το καλύτερο και το πιο ανεπτυγμένο ποδόσφαιρο και τα σοβαρότερα πρωταθλήματα.
Αυτή τη φορά όχι μόνο η Νότια Κορέα, αλλά ακόμη και η Ιαπωνία πέρασε από τη φάση των ομίλων και αποκλείστηκε στους 16, εκεί όπου δεν μπόρεσαν να μπουν ούτε η Ιταλία ούτε η Γαλλία, για να μη μιλήσουμε για Σερβία, Ελβετία, Δανία, Ελλάδα και Σλοβενία. Κι αν ήταν λίγο «προχώ» ακόμη τα πράγματα και μπορούσαμε να δούμε την πρόκριση της Αυστραλίας ή της Νέας Ζηλανδίας, θα μιλούσαμε για τη... μεγάλη επανάσταση των μικρών!
Βέβαια, το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο δεν περνάει κρίση επειδή οι εθνικές ομάδες που το εκπροσωπούν δεν περνάνε τόσο ευχάριστα όπως σε προηγούμενα παγκόσμια κύπελλα. Ούτε, από την άλλη, έχουν καταφέρει να πάρουν το πάνω χέρι κάποιοι από τη Λατινική Αμερική, πέρα από τις δύο μεγάλες δυνάμεις, τους Βραζιλιάνους και τους Αργεντινούς. Αλλωστε, εκεί όπου υπάρχουν τα πολλά λεφτά γίνονται τα καλύτερα και ακριβότερα πρωταθλήματα. Το θέμα είναι ότι τώρα, πλέον, όλοι παίζουν παντού.
Η Ευρώπη έχει γεμίσει όχι μόνο από Νοτιοαμερικανούς, αλλά και από Αφρικανούς, Κορεάτες, Γιαπωνέζους ποιοτικούς ποδοσφαιριστές... Με μία διαφορά. Οι ξένοι που βρίσκονται σκορπισμένοι δεξιά και αριστερά σε ομάδες της Γαλλίας, της Αγγλίας, της Γερμανίας ή της Ισπανίας καταφέρνουν και μπαίνουν περισσότερο από παλιότερες εποχές σε συνθήκες ευρωπαϊκού επαγγελματισμού. Σε αντίθεση με το παρελθόν, παρατάνε γρήγορα τις κακές συνήθειες που έχει το δικό τους ποδόσφαιρο, στρώνονται και δουλεύουν με πλάνο, τακτική και ομαδικό πνεύμα κι εκείνοι που καταφέρνουν να αφομοιωθούν και να επιβιώσουν, γίνονται μετά τα βασικά στελέχη στις εθνικές τους ομάδες, που κατεβαίνουν πια στις μεγάλες διοργανώσεις και βάζουν τα γυαλιά στους Ευρωπαίους συμπαίκτες τους.
Οι οποίοι Ευρωπαίοι, εδώ που τα λέμε, χορτασμένοι από διακρίσεις και λεφτά, δεν βρίσκουν κάποιον ιδιαίτερο λόγο-κίνητρο να τα δώσουν όλα με την εθνική τους ομάδα σε μια τέτοια διοργάνωση, για την οποία ούτε καν πληρώνονται καλά καλά. Μάλλον τις... χαμένες διακοπές τους σκέφτονται οι περισσότεροι καθώς παίρνουν το αεροπλάνο να πάνε να παίξουν, βέβαιοι ότι το μόνο που θα καταφέρουν είναι η παραπάνω κούραση, ειδικά αν δεν το σηκώσουν στο τέλος...
Είναι η νοοτροπία τους, πλέον, τέτοια. Μια νοοτροπία που δεν την κουβαλάνε, ακόμη τουλάχιστον, ούτε ο Βραζιλιάνοι ούτε οι Αργεντινοί ούτε, ακόμη περισσότερο, οι υπόλοιποι.
