Ελευθεροτυπία - 04/06/2011
Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 4 Ιουνίου 2011
Αθλητισμός
Γκολ & Φάουλ
-
Κομμένα πια τα παρακάλια
* Μόνο το καλοκαίρι του 1988, όταν ο Νίκος Γκάλης έκανε για πρώτη φορά... νερά στην Εθνική μπάσκετ, ασπάστηκα κι εγώ το δόγμα των πολλών, σύμφωνα με το οποίο οι κορυφαίοι σε κάθε άθλημα πρέπει να φορούν, πάση θυσία, το εθνόσημο.
Η ομάδα απέτυχε, ως γνωστόν, στο προολυμπιακό τουρνουά του Ρότερνταμ, χάνοντας το εισιτήριο για τη Σεούλ, και ο «ευρωκόουτς» Κώστας Πολίτης αναγνώρισε πως δικό του ήταν το μεγαλύτερο σφάλμα. Που υπέκυψε στα καπρίτσια του «γκάνγκστερ» και τον κράτησε στο ρόστερ!
Χωρίς τον Γκάλη, ύστερα από δύο καλοκαίρια η Εθνική φάνταζε ως εύκολο «θύμα» στα μάτια των ισχυρών του παγκόσμιου μπάσκετ. Εκανε, ωστόσο, μια ονειρεμένη πορεία (ένα, μόνο, παιχνίδι τής «ξέφυγε» εντελώς, εκείνο με τους Σοβιετικούς...). Στα γήπεδα της Αργεντινής τερμάτισε στην 6η θέση κι επέστρεψε μετά βαΐων και κλάδων στην πατρίδα. Ηταν τέτοια η όρεξη και το πείσμα όσων συμμετείχαν στο 11ο Μουντομπάσκετ, προεξάρχοντος του Παναγιώτη Γιαννάκη, που η απουσία του «Νικ» ξεχάστηκε γρήγορα...
* Πείστηκα, έκτοτε, ότι το εθνόσημο δεν αποτελεί υποχρέωση κανενός. Ράβεται, διόλου συμπτωματικά, στο αριστερό μέρος της φανέλας, σκεπάζοντας την καρδιά του αθλητή. Γιατί, πράγματι, ζήτημα θέλησης είναι. Το 'χεις μέσα σου;
Το επιζητάς και το απολαμβάνεις. Δεν το 'χεις, για τον άλφα ή βήτα λόγο; Βάσανο καταντάει για σένα. Κι εσύ, βάσανο για τους υπολοίπους! Κατά συνέπεια, δεν βρίσκω λόγο να κακολογήσω όποιον αθλητή δεν «καίγεται» να παίξει στην Εθνική. Προτιμότερο είναι να υπενθυμίσω σ' όποιον ασκεί πάλι πίεση προς λάθος κατεύθυνση, εκείνη τη γενναία παραδοχή του Πολίτη...
Στις μέρες μας, το νόμισμα της εθνικής ομάδας μπάσκετ εξακολουθεί να έχει δύο όψεις. Κάποιοι επιθυμούν σαν «τρελοί» να παίξουν στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας, κάποιοι όχι. Οι τελευταίοι, ούτε που πρέπει να μας απασχολούν. Αμα δεν θέλουν, δικαίωμά τους. Μπορεί να είπε ο Παπαλουκάς το 2005, ότι η Εθνική είναι το «ευ ζην» για κάθε μπασκετμπολίστα, αλλά δεν είναι ανάγκη να συμφωνούν όλοι με τον Θοδωρή. Καθένας με τις επιλογές του, λοιπόν. Αυτοί που, πραγματικά, μας χρειάζονται για τον Σεπτέμβρη είναι 12 παίκτες «έτοιμοι για όλα». Θέλει ψυχή και όχι παρακάλια ένας «πόλεμος» 19 ημερών.
* Πάρτε για παράδειγμα τον Σχορτσανίτη. Εστειλε εγκαίρως μήνυμα πως θέλει να πάρει το αίμα του πίσω! Υπάρχει, σας πληροφορώ, κι άλλος τέτοιος. Ο Βασιλειάδης (παρέα με τον Σοφοκλή, στη φωτογραφία), που κάνει την καλύτερη χρονιά της καριέρας του, στη «θεριέμενη» Μπιλμπάο και «διψάει» για τη συμμετοχή του σε μια μεγάλη διοργάνωση. Μαθαίνω πως ο Κώστας έχει αφήσει πίσω του όλα τα «παλιά», γι' αυτό και ανέβηκε τρία σκαλοπάτια μαζεμένα το στάνταρ της απόδοσής του. Εάν έτσι το κρίνει και ο Ηλίας Ζούρος, ταιριάζει «ταμάμ» στο πλάνο του ο Βασιλειάδης.
