Ελευθεροτυπία - 06/07/2013
Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 6 Ιουλίου 2013
Υπερεθνικός καπιταλισμός εναντίον έθνους
Παθιασμένος ο λόγος του Κέβιν Ντάναχερ, ακτιβίστικη η γραφή του στους «10 λόγους για να... καταργήσουμε το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα» και μακάρι να μπορούσε να υπάρξει ένα κίνημα για μία δημοκρατική παγκόσμια οικονομία.
Ομως, η μέχρι τώρα εξέλιξη των πραγμάτων, η ευχέρεια μετάλλαξης που επιδεικνύει το υπερεθνικό-παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα σε ένα μετα-δημοκρατικό μοντέλο μετα-υπερκαπιταλισμού δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Εθνος όχι πλήθος, όπως επιδιώκει το υπερεθνικό σύστημα, θα ήταν μία σύγχρονη αντιπρόταση, που θα περιλάμβανε ανάπτυξη τοπικών οικονομιών πάνω σε εντόπιες κοινωνίες με διατήρηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους (π.χ. γλωσσολογικών, ιστορικών, παραδοσιακών). Ισως...
Απόρροια του γερμανικού προγραμματισμού είναι «Η καταστροφή της μεσαίας τάξης», ακριβώς όπως την περιγράφει ο Μάικλ Τζ. Κέισι, με τον αρθρογράφο της «Wall Street Journal» και του ομίλου Dow Jones να καταπιάνεται με τη συντριβή της κοινωνικής συνοχής λόγω της οικονομικής κρίσης.
Ολόκληρο το δεύτερο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στην άνοδο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και στην παραδοχή πως είναι -πλέον- πολύ μεγάλο/ισχυρό για να αποτύχει και πολύ μεγάλο για να πετύχει.
Στη μηχανή της παγκόσμιας ρευστότητας απεικονίζεται γλαφυρότατα η δημιουργία «φούσκας» σε ακίνητα, χρυσό, αξίες. Ενας μηχανισμός ο οποίος εν τέλει ισχυροποιεί ακόμη περισσότερο το «ισχυρό κέντρο» εις βάρος των μεσαίων εισοδημάτων. Παραδοχή που συμπίπτει με τον Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ, ο οποίος μιλούσε για υπερσυγκέντρωση πλούτου στις ΗΠΑ σε «λιγότερα χέρια» επί θητείας Ρίγκαν και Μπους.
