Ελευθεροτυπία - 11/02/2010
Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010
Εν-στάσεις
-
Θα κρατήσει πολύ αυτό το αστείο;
Ενα μεσημέρι, λίγα χρόνια πριν, παραμονή Πρωτοχρονιάς, σε κάποιον πεζόδρομο του Κολωνακίου, μια μπάντα με υπέροχους Ελληνες μουσικούς παίζει τζαζ, συμμετέχοντας στο γιορταστικό κλίμα των ημερών.Μια κιουρία, που θα έλεγε και ο φίλος μου ο Κώστας Τσιάνος, στάθηκε δίπλα στον αξεπέραστο πιανίστα μας Γιώργο Κοντραφούρη και όταν αυτός τελείωσε το σόλο του, με ύφος αυστηρό που δεν σήκωνε καμία απολύτως αντίρρηση, του είπε: «Θα κρατήσει πολύ αυτό το αστείο, νεαρέ;» ... Αφωνος ο Φούρης, μια και κοιτώντας την που και που, όσην ώρα έπαιζε, πίστευε πως της άρεσε.
Δεν ξέρω αν σύγχρονη δημοσιογραφική μπάντα, που εκτελεί καθημερινά αυτό το έντεχνα ενορχηστρωμένο έργο της καταστροφολογίας, της φοβίας και του διασυρμού των «πλουσίων υπαλλήλων», που πρέπει επιτέλους να γίνουν φτωχότεροι, για να σωθούν τάχα οι υπόλοιποι, έχει διαισθανθεί την πιθανή αντίδραση μιας μερίδας έστω κόσμου, που σιγομουρμουρίζει μέσα από σφιγμένα δόντια με θυμό, τη φράση της παραπάνω κυρίας.
Το πιθανότερο είναι πως όχι. Αλλωστε, το έργο αποδίδει καρπούς. Σύμφωνα με δημοσκόπηση του «Βήματος της Κυριακής», το 64% των Ελλήνων (αν πιστέψουμε φυσικά στην έρευνα και στον τρόπο που τέθηκαν τα ερωτήματα) συναινεί με τα απίστευτης σοσιαλιστικής εμπνεύσεως μέτρα που λαμβάνονται ή πρόκειται να ληφθούν.
Πάλι καλά, που έλεγε προχθές και ο «πιτσιρίκος», στην εκπομπή του στον ΣΚΑΪ. Με τέτοια πλύση και επιμονή, θα μπορούσαν να υποκύψουν περισσότεροι. Κι έτσι όπως πάει το πράγμα, σε λίγο καιρό, μόνον κάτι αμετανόητοι αναρχο-σλαβο-κομμουνιστο-συμμορίτες θα αντιστέκονται, για την τιμή των όπλων.
Τι κι αν κάποιοι ψύχραιμοι και διαβασμένοι οικονομικοί αναλυτές αποδεικνύουν με ατράνταχτα επιχειρήματα πως αυτές οι περικοπές μισθών και επιδομάτων δεν αντιστοιχούν ούτε στο ένα εκατοστό του δημόσιου χρέους, τι κι αν ειδικοί επί του Ασφαλιστικού με μαθηματικές αναλύσεις τεκμηριώνουν πως η αύξηση των ορίων ηλικίας δεν σώζει το σύστημα, παρά του δίνει παράταση μόνο για επτά μήνες, εκεί αυτοί, το βιολί τους.
Τα επιδόματα, οι μισθοί, τα όρια συνταξιοδότησης, τα ρετιρέ που δεν έγιναν ακόμα ισόγεια ή υπόγεια, οι αποδειξούλες, οι υδραυλικοί και οι ταξιτζήδες και από κοντά και οι αγρότες, που τους «πληρώνουμε» με επιδοτήσεις που δεν τους ανήκουν, συγκροτούν το καθημερινό μενού, που μας σερβίρεται επί μήνες.
Τα δισ. των τραπεζών, οι ρεμούλες των επίορκων πολιτικών, τα εξοπλιστικά προγράμματα με τις μίζες, οι offshore εταιρείες, η σπατάλη, ο πακτωλός χρημάτων που «μετακομίζει» σε ξένες τράπεζες, είναι ένα τίποτα μπροστά στο... αμαρτωλό επίδομα του δημοσίου υπαλλήλου.
Οσο για την Ελλάδα, που είναι κομμένη στη μέση (όχι από μπλόκα αγροτικά - αυτό είναι πταίσμα), αλλά λόγω κατολίσθησης στα Τέμπη, που θα καλοκαιριάσει- και αν -μέχρι να «ενωθεί» ξανά, κουβέντα. Βλέπεις, όπως έγραφε ο Γιώργης ο Βότσης στην «Ε» της Δευτέρας, υπάρχουν τεράστιες ευθύνες των εργολάβων, που ταυτοχρόνως είναι ιδιοκτήτες Μέσων που μας ενημερώνουν. Αστείο πράγμα. Το βράδυ όλα θα ξεχαστούν με μια ένεση μεγατόνων τρομολαγνείας.
Αηδιασμένος από το κλίμα αυτό, έχω κολλήσει το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου (ναι, έχω ακόμα αυτοκίνητο, διότι είμαι καλλιτεχνική μεζονέτα 2ου-3ου ορόφου) σε σταθμούς ποδοσφαιρικού χουλιγκανισμού. Τους προτιμώ απ' τους άλλους, που όποτε τους ακούω σκιάζομαι...
Εκεί ήταν που άκουσα χθες, έναν πικραμένο «γαύρο», που αφού τα «έχωσε» στον Κόκκαλη και στους μισθοφόρους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, το γύρισε και στην πολιτική και είπε το εξής αμίμητο:
«...Και στην τελική, Μπάμπη μου, δεν γουστάρω να με ενημερώνουν πλούσιοι και να μού κουνούν το δάχτυλο πως εγώ φταίω για την κατάντια μας. Γκέκε;».
Γκέκε κι εγώ κι ο Μπάμπης. Το 64% νούκου γκέκε
