Ελευθεροτυπία - 12/02/2010
Έντυπη Έκδοση
Βιβλιοθήκη, Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010
Ο κυματοθραύστης της ζωής είναι η ποίηση, είναι η προσδοκία και το δικαίωμα να μεταδίδουμε
Τα ποιήματα της Γεωργίας Τριανταφυλλίδου τα αγάπησα από το πρώτο της βιβλίο «Ο ποιητής έξω». Ξέρετε, σου κολλάει κάτι στο μυαλό και δεν φεύγει, όπως η σκόνη σε χαραμάδες και κάτω από κρεβάτια. Τι ωραίος στίχος «γέμισε ο τόπος πεινασμένες καρδιές».
Τα ποιήματα αυτά έχουν: ταξίδια, κλειστούς χώρους και κλάμα πικρό και αμετάκλητο. Και όσοι γράφουν ποίηση περιμένουν άλλες μέρες, εύφορες και μεταξωτές, που πάντα αργούν! Η Τριανταφυλλίδου την πόλη που μένει την περιγράφει εγκαυστικά. Το έχω πει και της ίδιας. Εκείνα τα υπέροχα παστέλ-λέξεις για το λιμάνι της Καβάλας, με τους γερανούς να είναι έτοιμοι για μεταφορά προϊόντων. Στο ποίημα όμως «Το λιμάνι» ο κόσμος, οι γερανοί φωτίζονται από φως απόκοσμο. Η θάλασσα θα μπορούσα να πω ότι συμμετέχει και δεν συμμετέχει. Ολα θα γίνουν όπως πριν αληθινά. Η ματιά, η ματιά, αυτή η κάμερα που φανερώνει τον συγγραφέα και τα πολλά του επίπεδα. Θα ήθελα εδώ να σημειώσω για μερικούς καλλιτέχνες της περιφέρειας (όπως η Τριανταφυλλίδου), κρατάνε καλά: τη λέξη, την εικόνα, τη συνέχεια (δες το μότο του Σταύρου Βαβούρη) και δεν διαφέρουν από κανέναν του κέντρου. Εξάλλου, ο καλός έρως για τη γλώσσα είναι ένας και αδιαίρετος. Δεν ξεχνά το φύλο της με το υπέροχο ποίημα «Στιφάδο» και το άλλο για τη «γρίπη». Ελλειπτικό, ερωτικό και καθημερινό, γι' αυτό ταξιδεύει στον χρόνο με ανοιχτό πανάκι. Στίχοι, υποθήκες για το μέλλον μας με δικαίωμα προσδοκίας. Θυμάμαι τις «μεγάλες προσδοκίες» του Καρόλου Ντίκενς και την ερωτική εστέλα του μυθιστορήματος που μας εισήγαγε στο μυστήριο της λογοτεχνίας και της ζωής. Η ποιήτρια συνομιλεί με τον αναγνώστη: εξομολογείται, θυμώνει, φεύγει. Ερχεται με τα ποιήματα και ζητά εξηγήσεις. Δίνει απλόχερα αγάπη, ταξίδια και καταιγίδες. Τα πνευστά της όργανα, τα χάλκινα, μας αναστατώνουν και τρέχουμε στην πόλη. Αμαζόνα του Βορρά η Τριανταφυλλίδου, δεν πολεμά κανέναν, πολεμά τον εαυτό της και μας δίνει ποίημα. Αυτή η ποιήτρια και μερικοί άλλοι μάς φέρνουν ένα αεράκι σιγουριάς, ότι η ποίηση έχει συνέχεια, βάσεις και ξερολιθιά. Το βιβλίο θα το έλεγα κατεξοχήν ερωτικό, αλλά με υποδόριο τρόπο. Εξάλλου, το στοίχημα είναι όλα αυτά να μη φαίνονται με την πρώτη ματιά, αλλά χρειάζεται ψάξιμο και σκάψιμο. Τι άλλο να πω; Να γράφει ποιήματα. Να διαβάζετε τα ποιήματα της Τριανταφυλλίδου, διώχνουν τους πόνους και φέρνουν άλλους.
