Ελευθεροτυπία - 13/11/2009
Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009
Αθλητισμός
Εκτός συνόρων
-
Ταλέντο και φαντασία πάνε... φυλακή!
Από την 1η Δεκεμβρίου, στις όχθες του (δυτικού) Ατλαντικού η μπάλα δεν θα επιτρέπεται πλέον ν' αναπηδήσει: ούτε στην Κοπακαμπάνα ούτε και στην Ιπανέμα, παραλίες-σύμβολα ενός Ρίο ντε Ζανέιρο και γενικώς μιας Βραζιλίας που κάποιοι θέλουν ν' αλλάξουν.
Και υποτίθεται να εκμοντερνίσουν, για να μπορέσει, λένε, να υποδεχτεί με τάξη, χωρίς αναρχία και κυρίως μ' ευρωπαϊκή πειθαρχία τόσο το Μουντιάλ του 2014 όσο τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016.
Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι μια απόφαση ειλημμένη. Είναι μια ιστορική απαγόρευση που θα ισχύσει καθημερινά για όλους, από τις 8 το πρωί έως τις 5 το απόγευμα, που απαίτησε ο δήμαρχος του Ρίο, Εντουάρντο Παές, και που θα διαφυλάσσεται υπό τη στενή επιτήρηση 400 αστυνομικών. Είναι όμως παράλληλα μια απόφαση οξύμωρη και παράδοξη, γιατί δεν μπορείς από τη μια ν' αφήνεις πλήρη ελευθερία σε κακοποιούς ή εμπόρους ναρκωτικών και την ίδια ώρα να «φυλακίζεις» το ταλέντο, τη μαγεία, τον οίστρο και τη φαντασία όσων ονειρεύονταν να δώσουν μια κλοτσιά στο παρελθόν και να πετύχουν ένα γκολ στο μέλλον.
Το Ρίο ντε Ζανέιρο, χωρίς Ιπανέμα ή Κοπακαμπάνα, θα μοιάζει με Βοστόνη χωρίς Χάρβαρντ. Με Λονδίνο χωρίς «Big Ben». Με Παρίσι χωρίς τον Πύργο του Αϊφελ. Με Νέα Υόρκη χωρίς το «άγαλμα της Ελευθερίας». Με Ρώμη χωρίς το Κολοσσαίο. Με Αθήνα χωρίς την Ακρόπολη. Για την πλειονότητα των Βραζιλιάνων και κυρίως των cariocas, όπως ονομάζονται οι κάτοικοι του Ρίο, η απόφαση του πρώτου τους πολίτη θα τους αφαιρέσει ό,τι πιο πολύτιμο και επί δεκαετίες ονειρεύτηκαν εκατομμύρια παιδιά. Να μάθουν να παίζουν μπάλα στο «ελεύθερο και δωρεάν πανεπιστήμιο του futebol», για να καλλιεργήσουν και να συντηρήσουν την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσαν κι εκείνοι, κάπου, κάποτε να γίνουν οι νέοι Νίλτον Σάντος, Μπράνκο, Ρομάριο, Εντίνιο, Ρονάλντο ή Εντμούντο, όλοι τους άριστοι «φοιτητές», πρώτα στο νηπιαγωγείο, το γυμνάσιο, το λύκειο και το πανεπιστήμιο της άμμου και ύστερα στα μεγάλα, ευρωπαϊκά ποδοσφαιρικά σαλόνια.
Από την 1η Δεκεμβρίου η Ιπανέμα και η Κοπακαμπάνα δεν θα είναι πια ίδιες. Θα είναι δύο παραλίες σαν τις άλλες, κοινές και θλιμμένες. Χωρίς χρώματα και φωνές, χωρίς τα χιλιάδες παιδιά στους οποίους αρκούσε ένα ανάποδο ψαλίδι για να ξαναϊσιώσουν τη μοίρα τους.
Στους πρόποδες του Corcovado, του φημισμένου «ζαχαρένιου λόφου», ακόμη ένα σήμα κατατεθέν του Ρίο, τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο. Ούτε για τον «Cristo Redentor», το άγαλμα του Χριστού που από το 1931 χειροκροτεί σιωπηλό, από ψηλά, τα γκολ και τις προσπάθειες των νέων Πελέ για να ξεφύγουν από τη μιζέρια και τη φτώχεια των favelas...
