Ελευθεροτυπία - 17/02/2013
Έντυπη Έκδοση
Επτά, Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013
Αιώνια επιστροφή
Βλέποντας τηλεόραση, έχεις καμιά φορά την αίσθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει στην Ελλάδα. Κάπως σαν να έχουμε όλοι εγκλωβιστεί σε ένα θύλακο χρόνου κι είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε τα ίδια πράγματα - η «αιώνια επιστροφή», που λέει κι ο Νίτσε. Οι υποψήφιοι της Γιουροβίζιον που χοροκορδακίζουν και οι φίλαθλοι που πλακώνονται.
Πόσες φορές τα έχουμε ξαναδεί αυτά... Θυμάμαι τον πώς-τον-λένε να βαράει προσοχές τραγουδώντας ντυμένος με τα αποφόρια του Ράμπο, ή την άλλη να ανεμίζει την ελληνική σημαία δείχνοντας τα μπούτια της πάνω στο τραπέζι, ενώ παραδίπλα οι «φίλαθλοι» να σφάζονται, τεκμηριώνοντας την ηλιθιότητα ως συστατικό στοιχείο του ηρωισμού.
Γιουροβίζιον και σπορ: θεάματα-θεσμοί που δημιουργούν στον θεατή την εθιμική υποχρέωση να τα παρακολουθήσει. Στο «1984» του Οργουελ, η τηλεόραση σε κάθε σπίτι δεν μπορούσε να κλείσει. Σήμερα, παρ' όλη την κρίση, παρ' όλες τις αυτοκτονίες, παρ' όλη την κρατική τρομοκρατία, εάν πεις ότι γράφεις εκεί που δεν πιάνει το μελάνι τόσο τη Γιουροβίζιον όσο και τα σπορ μαζικής θέασης, είσαι εξωθεσμικός. Ενας δυνάμει τρομοκράτης που αυθαιρέτως βρίσκει τρόπο να κλείσει την τηλεόραση του Μεγάλου Αδελφού. Ενας ύποπτος που δεν εκτιμά ούτε τις επίχρυσες μετριότητες, που ακκίζονται ματαίως, ούτε τους νεαντερτάλιους νταγλαράδες που θα κερδίσουν στην καριέρα τους όσα θα βγάλεις εσύ σε εφτά ζωές, επειδή ξέρουν να ρίχνουν καλά μια μπάλα σ' ένα καλάθι.
Ζούμε μια τηλεοπτική αιώνια επιστροφή. Ο Νίτσε, για να μην τρελαθεί τελείως από το ασύλληπτο βάρος αυτής της ιδέας, επινόησε τον Υπεράνθρωπο, που θα ερχόταν και θα έσπαγε τον φαύλο κύκλο. Τέτοιος, όμως, δεν υπάρχει. Υπάρχει, όμως, το κουμπί που λέει «OFF».
