Ελευθεροτυπία - 18/05/2013
Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 18 Μαΐου 2013
ΤΑΣΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ, εικαστικός
«Δεν γνωρίζω φτωχό γκαλερίστα»
Ηπροσπάθειά μας να εξασφαλίσουμε για το ρεπορτάζ τη φωνή του καλλιτέχνη, ήταν δύσκολη. Οι περισσότεροι εικαστικοί αποφεύγουν να «ξύσουν πληγές». Δεν θέλουν να μιλήσουν για πράγματα «δυσάρεστα» από τα οποία ωστόσο πλήττονται. Την ίδια στάση αντιμετωπίσαμε και από γνωστούς γκαλερίστες. Σιωπή. Η μοναδική φωνή που βρήκαμε να μιλάει ανοικτά και χωρίς φόβο είναι ο Τάσος Παυλόπουλος. Και αυτά που λέει είναι «φωτιά»:
«Η κρίση και τα Μνημόνια έχουν επηρεάσει τις πωλήσεις των έργων τέχνης. Ακούω πως δεν κουνιέται φύλλο. Οι έμποροι τέχνης κλαψουρίζουν. Δεν γνωρίζω όμως ούτε έναν, έστω για δείγμα, φτωχό γκαλερίστα. Αν κάποιος ξέρει, ας μας τον υποδείξει. Ξέρω γκαλερίστες με βίλες, πισίνες, σκάφη... Και είμαι σίγουρος πως τα λεφτά τους δεν είναι στην Ελλάδα. Αντιθέτως, γνωρίζω ελάχιστους πλούσιους καλλιτέχνες. Οι γκαλερίστες γνωρίζουν με διεύθυνση και τηλέφωνο όλους όσοι συνέβαλαν ώστε να καταστραφεί η χώρα. Αυτοί είναι οι πελάτες τους. Ολους όσοι έχουν θησαυρίσει -και βέβαια ξέρουν και πώς θησαύρισαν. Ολα τα χοντρά πορτοφόλια και τι βρακί φορά η γυναίκα τους. Τους γνωρίζουν καλύτερα και από την Εφορία και από το ΣΔΟΕ. Ο πολύς κόσμος δεν ξέρει πως οι γκαλερίστες είναι μεσάζοντες και παίρνουνε ποσοστά από το ζωγράφο 40%-50% από την πώληση κάθε έργου. Οχι μαζί τα φάγαμε, αλλά μαζί τα ζωγραφίσαμε! Αυτό βέβαια αποτελεί κατ' επάγγελμα και κατ' εξακολούθηση αισχροκέρδεια. Μιλάνε για την αγάπη τους για την τέχνη αποκρύπτοντας τη λατρεία τους στο χρήμα. Αυτό είναι η καθαρή αλήθεια και όποιος από δαύτους έχει τα κότσια ας το αμφισβητήσει. Τότε θα μου δώσουν την ευκαιρία να πω κι άλλα τα οποία ο χρόνος τώρα δεν μου επιτρέπει. Μετά την κρίση γιατί δεν έριξαν τα ποσοστά της κερδοφορίας τους; Πείτε μου έστω και έναν που μείωσε το ποσοστό του. Πείτε μου έστω και έναν που να μην αποτρέπει τους ζωγράφους να πουλούν φτηνότερα από το εργαστήριό τους. Πώς θα φτάσει το προϊόν φτηνότερο στην αγορά; Θα πάμε στο Σύνταγμα να μοιράσουμε έργα σαν πατατοπαραγωγοί; Είναι ανήθικο σήμερα να γκρινιάζουν ενώ πουλούσαν για χρόνια φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ας τιμωρηθούν λίγο. Δεν τους λυπάμαι και γελάω στα μούτρα τους. Δεν θα αλλάξει τίποτα βέβαια. Ετσι είναι ο καπιταλισμός. Το προσκυνητάρι του είναι ο παράς. Ολοι οι καλλιτέχνες τα γνωρίζουν αυτά, αλλά δυστυχώς δεν αντιδρούν. Τους αγαπώ και τους καταλαβαίνω. Αλλά δεν είναι ανάγκη να είναι και τόσο κότες. Εγώ συνεργάστηκα χρόνια με συγκεκριμένη επώνυμη γκαλερί. Μου προαγόραζε τα έργα κάθε έκθεσής μου. Ετσι δεν είχα λόγο στην τιμή πώλησης που ήταν ασφαλώς πολλαπλάσια. Εζησα απλά αξιοπρεπώς. Δεν πλούτισα, ούτε το επεδίωξα. Μάλιστα εν μέσω κρίσης αύξησε τις τιμές και κατά συνέπεια το κέρδος της, αντί να τις μειώσει. Αισθάνθηκα συνυπεύθυνος και συνεργός. Και ένιωσα ντροπή. Σιχάθηκα και δυο χρόνια δεν ζωγράφισα. Τέσσερα χρόνια απέχω σαν να απεργώ. Τρώω από τα έτοιμα. Καλογέρεψα».
Τώρα όμως έχει ετοιμάσει νέα δουλειά και σύντομα θα την εκθέσει. «Και γιατί μου έλειψε η ανάγκη της επικοινωνίας αλλά και γιατί ξέρω πως το χρωστώ σε ανθρώπους που γουστάρουν τη δουλειά μου. Κάντε υπομονή και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός. Κάποτε θα διώξουμε τα καθάρματα που μας έφτασαν ώς εδώ».
