Ελευθεροτυπία - 19/03/2011
Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 19 Μαρτίου 2011
Πολιτική
Εν-στάσεις
-
Γιγάντια κύματα
Στις χρόνιες αρρώστιες οι γιατροί δίνουν θεραπείες για την ανακούφιση από τα συμπτώματα και τη σχετική βελτίωση της ποιότητας ή και την παράταση της ζωής αυτών που πάσχουν.Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να συμβαίνει με την περίπτωση της εγχώριας οικονομίας. Μόνο που η βαριά αρρώστιά της αντιμετωπίζεται από το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο σύστημα διευκολύνσεων ως μολυσματική και ολέθρια ακόμη και για τους γιατρούς. Δεν λυπάται κανείς τους Ελληνες και χαμηλώνει τον τόκο κάνοντας και χρονικές διευκολύνσεις. Εδώ δεν ισχύει να μην πεθάνει ο άρρωστος για την αξία της ζωής του, αλλά για να μην κολλήσει τους θεράποντες. Του Ευαγγελισμού θα επιβεβαιωθεί το φιλί της ζωής στη χώρα, που κατά τον υποψήφιο πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας είναι βυθισμένη στα λύματα.
Προφανώς δεν είναι καιρός για ευρύτερες οικονομικές αποσταθεροποιήσεις και κραδασμούς στα παγκόσμια οικονομετρικά στοιχεία. Τη στιγμή μάλιστα που οι ήπειροι συγκρούστηκαν με τέτοια σφοδρότητα στον Ειρηνικό, δίνοντας μια μικρή αλλά τόσο εύληπτη προσομοίωση συντέλειας σε αποσβολωμένους ανθρώπους ανά τον πλανήτη. Ταυτοχρόνως, το γεγονός και οι συνέπειες σκορπούν επιστημονικά ρίγη συγκίνησης σε φυσικούς, σεισμολόγους, γεωλόγους και πυρηνικούς τεχνοκράτες. Και κάνουν τους οικονομολόγους να φαίνονται πρόσκαιρα ακυρωμένοι και άχρηστοι. Η δουλειά τους είναι η εφαρμογή θεωριών για την παραγωγή και διαχείριση πόρων. Ομως τέτοια γεγονότα σαν της Ιαπωνίας σαρώνουν τις κλίμακες αξιολόγησης, όπως τα γιγάντια κύματα τους υλικούς και άυλους πόρους και πάνω απ' όλα τους ανθρώπους.
Η αξία των γεγονότων και των ιδιοτήτων μπαίνει σε μια αλλόκοτη ζυγαριά όταν αξιολογούνται συνδυαστικά οι συγκυρίες. Ετσι, αν κάτι το πρωί ζυγίζει βουνό, το βράδυ ένα δράμι κι αύριο τίποτα.
Σκοτωμένοι άνθρωποι πεταμένοι στις χωματερές ή στοιβαγμένοι στους κάδους του Λεκανοπεδίου είναι γεγονός που θα μπορούσε να σοκάρει. Κι όμως πλέον θα γίνει συνήθεια, όπως σε πολλές μεγαλουπόλεις με χωματερές ή όχι. Οταν μάλιστα συντρέχουν πέντ'-έξι περιπτώσεις σε λίγες εβδομάδες, μπορεί ν' αρχίσει η Αθήνα να ανταγωνίζεται τις βραζιλιάνικες ανάλογου μεγέθους πόλεις. Μόνο που αυτές, αλίμονο, έχουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και προγραμματίζουν Ολυμπιακούς Αγώνες το '16, ενώ μαίνεται κανονικός πόλεμος στα γκέτο και στις φαβέλες.
Στον κόλπο της Σούδας έπλεαν όλη την εβδομάδα πνιγμένοι άνθρωποι που ρίσκαραν τις ζωές τους μπροστά στη διαφαινόμενη επιστροφή στην Ασία από την Αφρική διά μέσου Ευρώπης. Εκεί στη Σούδα επιστρέφουν σταδιακά και οι απεργοί πείνας της «Υπατίας» με μια εξασφάλιση εξάμηνης νομιμότητας και υποσχέσεων για περισσότερα.
Η Ιαπωνία και ο τρόμος τού μείζονος πυρηνικού ατυχήματος έφερε πίσω την Αφρική και τις θηριωδίες του Καντάφι. Ηθελαν - δεν ήθελαν, ΝΑΤΟ, ΟΗΕ και παγκόσμιοι διαχειριστές πόρων να ασχοληθούν, τώρα κοιτούν, προσωρινά μέχρι τους βομβαρδισμούς στη Λιβύη, την Απω Ανατολή. Δεν εστιάζουν όμως στο δράμα αυτών των ανθρώπων, που λες και κουβαλούν πάνω τους όλη την πειθαρχία και αυτογνωσία του κόσμου, αλλά στις χρηματιστηριακές παλίρροιες.
Στην Παιδεία συγχωνεύουν τα σχολεία, προφανώς για εξοικονομήσεις, όπως έκαναν κάποτε και θα κάνουν πάλι με τα αστυνομικά τμήματα. Κι όπως θα κάνουν με νοσοκομεία και κάθε παροχή δημόσιας υπηρεσίας, που θα στριμώξει μεσομακροπρόθεσμα τους μη έχοντες στο απόλυτο κοινωνικό περιθώριο. Χωρίς μόρφωση, χωρίς ασφάλιση, νοσηλεία, σύνταξη. Αλλους η κατάσταση θα ωθήσει, προφανώς, σε παντοιότροπες αντιστάσεις με κλιμακούμενους βαθμούς έντασης και ωρίμανσης. Από το '50 μέχρι το '70 και βάλε, χιλιάδες άνθρωποι έκαναν 15-25 χιλιόμετρα ποδαρόδρομο στις επαρχίες για να μάθουν γράμματα. Είναι απαράδεκτο η πραγματικότητα, όπως αχνοφαίνεται, να γίνει ανταγωνιστική σε δραματικότητα με τις αναστελλόμενες διηγήσεις.
