Ελευθεροτυπία - 03/09/2011
Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011
Οι αναγνώστες γράφουν
-
Πανεπιστημιακό άσυλο
Ζούμε πλέον στην εποχή του Παυσανία και έχουμε ανάγκη την παγκόσμια πρωτοτυπία του ασύλου, και μάλιστα του πανεπιστημιακού;Εχουν οι φοιτητές μας ανάγκη από άσυλο ενάντια στις "δυνάμεις καταστολής", όπως αυτοί τις ορίζουν ή όταν έγιναν τα γεγονότα του '73 η χούντα σεβάστηκε το άσυλο και δεν έπραξε ύβρη;
Σήμερα κάποιες μειοψηφίες χρησιμοποιούν τους χώρους των ΑΕΙ-ΤΕΙ για χρήση πρέζας, ασυλία στην καταστροφή ανεκτίμητων θησαυρών τέχνης και ιστορίας -όλοι θυμόμαστε την πυρπόληση του Πολυτεχνείου σε πολίτευμα δημοκρατίας πριν από κάποια χρόνια και την αδράνεια των υπευθύνων να το προστατεύσουν-, άσκηση βίας, βανδαλισμούς, συμμορίες και παραβίαση ελευθερίας.
"Το ακαδημαϊκό άσυλο αναγνωρίζεται για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών και για την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία όλων ανεξαιρέτως των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας των ΑΕΙ και των εργαζομένων σε αυτά, έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει. Αρθρο 3 του νόμου 1549/2007 (ΦΕΚ Α69/20.03.2007)".
Οταν στερούνται οι ακαδημαϊκές ελευθερίες της πλειοψηφίας από ομαδούλες ελεύθερης δράσης και καταστροφών είναι υποχρέωση της Συγκλήτου να τις καταστέλλει και απομονώνει για να προστατεύσει την ελευθερία των υπόλοιπων φοιτητών, ειδάλλως να παραιτείται για να μπορούν οι άξιοι να διοικούν το Πανεπιστήμιο.
Ας τελειώνουμε λοιπόν με αυτό το τσίρκο παγκόσμιας αταξίας και ας στηρίξουμε όλοι, γονείς, φορείς, διδάσκοντες και διδασκόμενοι τους ανεκτίμητους θησαυρούς γνώσης να προωθήσουν το έργο της ελεύθερης σκέψης, έρευνας, ήθους και πολιτισμού».
Διονύσης Σταμάτης
Βόλος
-
Είναι να κλαις!
Είναι να κλαις βλέποντας πόσες φορές προδίνεται καθημερινά ο άνθρωπος!Είναι να γελάς ακούγοντας τόσες βλακείες από τους ισχυρούς και πιο πολύ να γελάς επειδή πιστεύουν ότι όλος ο κόσμος τις χάφτει.
Είναι να κλαις για το πόσο εξελίξαμε τις επιστήμες! Προοδεύσαμε τόσο πολύ που η τεχνολογία, αντί να υπηρετήσει τον άνθρωπο, τον υποδούλωσε. Αυτή τη δουλεία ο άνθρωπος την είπε πρόοδο και πολιτισμό. Είναι να γελάς όταν βλέπεις τους νεοανθρώπους να έχουν αποδεχθεί πλήρως τα κελιά τους, που τα ονομάζουν σπίτια. Είναι να κλαις με την απάθειά τους, την αδράνειά τους και το μαζοχισμό τους.
Είναι να γελάς ακούγοντας κάποιους αγράμματους επιστήμονες να ισχυρίζονται ότι για τη μόλυνση της ατμόσφαιρας και την υποτιθέμενη τρύπα του όζοντος φταίνε οι λακ που βάζουν οι γυναίκες στα μαλλιά τους και οι κλανιές των αγελάδων. Είναι να κλαις γι' αυτούς που τους πιστεύουν!
Είναι να γελάς με αυτά που προσπαθούν να κάνουν οι εξουσιαστές της συντήρησης, όλων των ιδεολογιών, "αγωνιζόμενοι" μόνο για το ποιος θα εξουσιάσει καλύτερα τα πρόβατα. Είναι να κλαις που οι περισσότεροι από μας είμαστε τα πρόβατά τους! Είναι να γελάς με την Disney version του γλυκανάλατου life style όλων μας, που φτάνει στο σημείο να αγοράζουμε ακόμα και σαλάτες έτοιμες γιατί δήθεν δεν προλαβαίνουμε να κόψουμε την ντομάτα!
Είναι να κλαις που ο άνθρωπος κατάντησε ζυμάρι, χαλβάς και κιμάς, έτοιμος να ξεχάσει ότι είναι άνθρωπος, στο βωμό μιας δήθεν προόδου και ευημερίας. Είναι να γελάς όταν οι εξουσιαστές διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι οι παρακολουθήσεις, οι χιλιάδες αστυνομικών στους δρόμους, οι κάμερες παντού, τα ΜΑΤ, τα δακρυγόνα, η φτώχεια που φέρνει το Μνημόνιο και οι απολύσεις των εργαζομένων είναι για το καλό μας.
Είναι να κλαις που το συνταγματικά κατοχυρωμένο ιδανικό της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης βιάζεται καθημερινά με πρόσχημα την "ασφάλεια" μιας μικρής μερίδας ανασφαλών νοικοκυραίων. Είναι να γελάς με κάποιες ξανθοψευτογκόμενες της εγκεφαλικής ανυπαρξίας που κουβαλάν στις σάρκες τους τα ανταποδοτήρια των επί χρήμασι επιβητόρων τους.
Είναι να κλαις γι' αυτές τις καθωσπρέπει πόρνες που, κατά την άποψή τους, ο έρωτας δεν είναι συμπαντικός αλλά θέμα χρυσού και νυφικού! Είναι να γελάς βλέποντας τη μαμά του κοριτσιού αυτού ευτυχισμένη που το παιδί της θα παντρευτεί τα λεφτά ενός πλούσιου, χοντρού και άσχημου γέρου. Είναι να γελάς με τις αξίες, την ηθική και την ανοχή των νεοανθρώπων. Είναι να κλαις γιατί πέθαναν και δεν το ξέρουν. Τι τα θες; Μια ζωή θα κλαις και θα γελάς για όλα αυτά που συμβαίνουν.
Μια ζωή θα κλαις και θα γελάς για όλα αυτά που σε έμαθαν οι τηλεοράσεις, δηλαδή να υπομένεις και να ανέχεσαι τον κάθε βιαστή σου, με αποτέλεσμα να μη ζεις.
Μια ζωή θα κλαις και θα γελάς για σένα τον ίδιο, μέχρι τη μέρα που θα σηκωθείς από το λήθαργο και θα αντικρίσεις την αλήθεια.
Απλώς στάσου σε ένα βραχάκι κοντά στη θάλασσα ένα πρωί και κοίτα τον ήλιο να ανατέλλει. Νιώσε πόσο μικρό είναι το μεγαλείο αυτού του ήλιου μπροστά στον τέλειο ήλιο που κρύβεις μέσα σου. Οταν νιώσεις κάτι τέτοιο, τότε θα 'χεις ξυπνήσει. Τότε θα 'χεις δυναμώσει. Τότε θα 'χεις αγριέψει. Τότε θα 'χεις διεκδικήσει τα δίκαια τα δικά σου και όλου του κόσμου. Τότε και μόνο τότε θα 'χεις νικήσει! Τότε και μόνο τότε θα 'χεις βρει την αλήθεια!».
Γιώργος Κρανιώτης
Νέο Ψυχικό
