Ελευθεροτυπία - 23/10/2009
Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009
Τέχνες & Πολιτισμός
Κι αυτά...
-
Είναι εκκεντρικοί αυτοί οι Βρετανοί
Το ξημέρωμα της Τετάρτης 14 Οκτωβρίου η τριαντάχρονη Εμα Μπαρνς, ιατρική φωτογράφος από το Ντάρλινγκτον, άφησε ένα ροζ μπαλόνι από τα πολλά που κρατούσε να φύγει προς τον ουρανό.
Ο Νέλσον προωθούσε το μπαρ του, η γοργόνα τα δικαιώματα των ζώων και το τερατάκι ήθελε μεγαλώνοντας να γίνει Γκοτζίλα. Στην τέταρτη πλίνθο της Τραφάλγκαρ βέβαια!
Αφιέρωσε στη μνήμη των θυμάτων του Χίλσμπορο τα 60 λεπτά της στη διασημότητα και κατέβηκε από την τέταρτη πλίνθο της πλατείας Τραφάλγκαρ τερματίζοντας το πρότζεκτ του γλύπτη Αντονι Γκόρμλεϊ που κάλεσε απλούς ανθρώπους να γίνουν ζωντανά αγάλματα και να παρουσιάσουν το δικό τους σόου διάρκειας το πολύ 60 λεπτών.
«Το θέμα είναι ο εορτασμός της μοναδικότητας κάθε ατόμου», είχε εξηγήσει ο γλύπτης. Το πρότζεκτ χρειάστηκε 14.000 «καλλιτέχνες» που μετέτρεψαν την πλίνθο σε γκαλερί για 100 ημέρες και νύχτες αρχής γενομένης από την 6η Ιουλίου. Κάνοντας ό,τι θέλουν, φτάνει να ήταν νόμιμο. Το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον και θα μπορούσε να γίνει από βιβλίο ώς ντοκιμαντέρ. Η τέταρτη πλίνθος μάζεψε ένα τυχαίο και πολύχρωμο δείγμα από όλες τις πολιτισμικές τάσεις που κυκλοφορούν.
Επάνω της ανέβηκαν από επιδειξιομανείς κάθε είδους, μουσικοί, προπαγανδιστές κάθε σκοπού, ακόμα και μια γυναίκα σε αναπηρικό καροτσάκι ντυμένη ναζί. Από κάποιον ντυμένο Γκοτζίλα, μια δασκάλα χορού που πέρασε την ώρα της χορεύοντας σουίνγκ με τους μαθητές της από κάτω, μέχρι μια 20χρονη που έκανε μόνη της πάρτι για τα γενέθλιά της με σαμπάνια και τούρτα. Κάποιοι θεώρησαν το βάθρο ιδανικό για στριπτίζ, ενώ ένας γυμνός άντρας ονόματι Γκάντερ πήδηξε στο κενό αφήνοντας πίσω του ένα ζωντανό κοτόπουλο. Εννοείται πως γύρω από την πλίνθο υπήρχε από πλήρωμα ασφαλείας και κάμερες μέχρι ειδικό δίχτυ που απέτρεπε τις αυτοκτονίες.
Το εντονότερο ερώτημα στο οποίο απάντησε επανειλημμένα ο Αντονι Γκόρμλεϊ ήταν: «Αλλά είναι αυτό τέχνη;». Η απάντησή του ήταν: «Το αν είναι τέχνη είναι εντελώς άσχετο. Θέτουμε πολύ σημαντικές ερωτήσεις όπως το ποιος μπορεί να αντιπροσωπευθεί σε αυτό το σημαντικό τετράγωνο πατριωτικής αξίας, που τελικά έγινε ένα μέρος γιορτής και διαμαρτυρίας».
Η εικόνα του κόσμου που έδωσε το πρότζεκτ, σύμφωνα με τον Γκόρμλεϊ, είναι θετική. «Μας έδειξε έναν λαό με ιδιαίτερη εκτίμηση στην εκκεντρικότητα. Με μυαλό και ψυχή, που ενδιαφέρεται για μεγάλη γκάμα πραγμάτων, από την αγάπη και την προσωπική απώλεια ώς μεγάλα θέματα που αφορούν τον πλανήτη». Και απάντησε σε όλους όσοι το αντιμετώπισαν σαν την κουλτουριάρα εκδοχή του Big Brother: «Χρησιμοποιήσαμε αυτή τη μορφή του θεάματος για να κάνουμε κάτι πολύ πιο υπαρξιακό. Μια έρευνα στην ανθρώπινη φύση. Το φανταστικό ήταν πως οι άνθρωποι άντεξαν τη βροχή, το σκοτάδι και τον καυτό ήλιο. Τα καταφέραμε».
