Ελευθεροτυπία - 24/09/2011
Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011
Ηλεκτρονικές ονειροπαγίδες
ΣΤΕΡΕΟ-ΦΟΝΙΚΑ
Οι Death In Vegas έπειτα από 7 χρόνια σιωπής επιστρέφουν με νέο ήχο
*«Trans-Love Energies» Death In Vegas (RockaRolla)
Ο τίτλος του δίσκου είναι ένας φόρος τιμής στην κομμούνα των Λευκών Πανθήρων, με το ίδιο όνομα που είχαν φτιάξει οι πολιτικοποιημένοι γκαράζ ροκ MC5 στα τέλη του '60 στο Αν Αρμπορ του Μίτσιγκαν. Και μέσα ο Φίαρλες στήνει ένα αλλόκοτο κολάζ ήχων που παταεί με το ένα πόδι στο παλιό γκαράζ του '60 και με το άλλο στα σάουντρακ από θρίλερ, περνώντας τα όλα μέσα από μινιμαλιστικούς χορευτικούς ρυθμούς. Η ατμόσφαιρα είναι σκοτεινή, το μπάσο επιβλητικό και οι μελωδίες κόβονται από αλλόκοτα φωνητικά σαμπλς. Σε αντίθεση με τους προηγούμενους δίσκους, εδώ ο Φίαρλες δεν δίνει βάση στην ένταση και την ενέργεια, αλλά σε ονειρικά ηχοτοπία που φαίνεται να έρχονται από τη μουσική του Στιβ Ράιχ και των Kraftwerk. Και όπου χρειάζεται αναλαμβάνει αυτός τα φωνητικά μαζί με την Κάτι Στελμάνις των Astra.
«Η δουλειά των Αμερικανών φωτογράφων με αυτά τα τοπία της ηπείρου χωρίς ανθρώπινη παρουσία, τόσο αρχαϊκά, τόσο απομονωμένα, μου πρόσφεραν την έμπνευση», έλεγε ο Φίαρλες πριν από την κυκλοφορία αυτού του διπλού δίσκου, που περιλαμβάνει τα δώδεκα καινούργια τραγούδια συν κάποια ρεμίξ. «Γι' αυτό έφτιαξα μια κινηματογραφική μουσική».
Το 2004, όταν το «Satan's Circus» κυκλοφόρησε, ο Ρίτσαρντ Φίαρλες φαινόταν ότι ήθελε να κάνει κάτι διαφορετικό, αλλά δεν ήξερε τι ακριβώς. Οι Death In Vegas είχαν ήδη ολοκληρώσει έναν κύκλο όπου το έλεκτρο πανκ ντελίριο του ντεμπούτου τους «Dead Elvis» είχε ως συνέχεια το αριστουργηματικό «The Contino Sessions», όπου οι άγριες κιθάρες συναντούσαν τις αλήτικες φωνές του Ιγκι Ποπ και του Μπόμπι Γκιλέσπι, σε μια νοσηρή ατμόσφαιρα, και το «Scorpio Rising» έκλεινε την τριλογία, δείχνοντας πως σαμπλς από το κλασικό «Rock Around the Clock» μπερδεμένα με άλλα από τη αβαντγκάρντ των Tortoise μπορούσαν να στήσουν συναρπαστικά κολάζ όπως αυτό του «Hands around my throat».
Το «Satan's Circus» όμως έμοιαζε με βήμα στο κενό. Ενα ασυνάρτητο ηλεκτρονικό κατασκεύασμα, δυσοίωνο και χαοτικό, όπου ο Φίαρλες μαζί με τον Τιμ Χολμς δοκίμαζαν να ξεπεράσουν το ηλεκτρο-κιθαριστικό τους μπαράζ, χωρίς αποτέλεσμα. Αλλωστε και οι ίδιοι το συνειδητοποίησαν και πρόσφεραν ως δώρο ένα δεύτερο δίσκο με μια συναυλία τους στο Brixton Academy του Λονδίνου. Και ύστερα εξαφανίστηκαν από τη σκηνή για να επιστρέψει μόνος ο Φίαρλες, που είχε μετοικήσει στη Νέα Υόρκη, επτά χρόνια μετά τον τελευταίο δίσκο, με το «Trans-Love Energies».
Αυτός ο δίσκος σπάει τους δεσμούς με τις παλιές τους δουλειές. Και ο Φίαρλες, δικαιώνοντας το παλιό του παρατσούκλι, μπαίνει χωρίς φόβο σε μια νέα ηχητική περιπέτεια, http://www.deathinve gasmusic.com/ *
Μια σουίτα για πιάνο με τη συνοδεία βιολιού. Μια τρυφερή μπαλάντα με τη συνοδεία ακουστικής κιθάρας και φυσαρμόνικας, που μοιάζει να ξέφυγε από δίσκο του Ντίλαν. Ενας αφιονισμένος ροκ θόρυβος, που κομματιάζεται από τα βιολιά και το πιάνο. Και ως επίλογος, ακόμη μια μελωδία για έγχορδα και πιάνο με κινηματογραφική χροιά. Μετά το λυτρωτικό κιθαριστικό μπαράζ του «Hardcore Will Never Die, But You Will» που κυκλοφόρησε στις αρχές του χρόνου, οι Σκωτσέζοι προσφέρουν ένα μίνι δίσκο με, ασυνήθιστες για την ιστορία τους, συνθέσεις λίγο πριν έρθουν για συναυλίες τον Οκτώβριο.
http://www.mogwai.co.uk/
Σε αντίθεση με τις περισσότερες μπάντες του αποκαλούμενου γκραντζ κινήματος, οι Screaming Trees στάθηκαν πιστοί μέχρι τη διάλυσή τους, δέκα χρόνια πριν, στον σκληρό ήχο που εκτόξευσαν στη σκηνή από τις αρχές του '90. Αυτό εδώ είναι ένα ρέκβιεμ για τον Μαρκ Λάνεγκαν και τους μακρυμάλληδες συμμορίτες του, με τραγούδια που είχαν ξεμείνει στα ράφια από το '98-'99. Ροκ γεμάτο ενέργεια και ιδρώτα, κιθάρες από τον Τζος Χομ και το ψυχρό μουρμουρητό του Μαρκ Λάνεγκαν να προσθέτει την απαραίτητη ισορροπία στο λυσσασμένο ροκ εν ρολ.
http://screamingtrees.net/
Πέντε χρόνια πριν ήταν τα κορίτσια από το Σάο Πάολο συν τον ντράμερ, που είχαν «βαρεθεί να είναι σέξι» και έπαιζαν ένα δαιμονισμένο μητροπολιτικό γκαράζ στολισμένο με χορευτικούς ρυθμούς. Ομως τώρα, στον τρίτο δίσκο τους, δείχνουν να μην έχουν προχωρήσει ούτε ένα βήμα από το σαρωτικό ντεμπούτο τους. Το «La Liberacion» μοιάζει να είναι ένας δίσκος φτιαγμένος από τα τραγούδια που ξέμειναν από τις δύο πρώτες δουλειές, επιτηδευμένα άγρια και με μια δόση βρόμικου σεξ. Με άλλα λόγια, ό,τι έκαναν μια πενταετία πριν, μόνο που τότε φαίνονταν να έχουν περισσότερο τσαμπουκά και κυρίως περισσότερη όρεξη για σκληρές κιθάρες και λάγνα ντίσκο.
http://csshurtssuxxx.blogspot.com/
