Ελευθεροτυπία - 26/10/2013
Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013
Το ξεχασμένο «Οχι», εμείς και τα παιδιά μας
Διδάσκω εφήβους πάνω από δύο δεκαετίες και πάντα έβρισκα δυο χιλιοειπωμένα λόγια να τους πω για το νόημα του Επους του '40. Τα τελευταία χρόνια δεν ξέρω τι θα μπορούσα να τους πω... Δυσκολεύονται να καταλάβουν τη σημασία του «Οχι».
Προτιμούν τη σύγχρονη στρατηγική του συμβιβασμού. «Τι να το κάνεις το Οχι, όταν, τελικά, χάνεις;». Αλλωστε, ο κ. Σαμαράς και ο κ. Βενιζέλος και άλλοι τους είπαν ότι είναι εθνοσωτήριος η πολιτική του «ναι» και τα παιδιά έχουν μάθει να μην αντιδρούν.
«Και ο κακός, ο Χίτλερ, πόσο κακός ήταν; Αν ήταν κακός, γιατί τον μνημονεύουν, ακόμα, Ελληνες "πατριώτες";, "Πώς λέγεται αυτός που συμπαθεί τον εχθρό;"», με ρωτάνε.
Τους μιλώ για τα μαρτυρικά χωριά των Ελλήνων: Δίστομο, Καλάβρυτα, Δομένικο, Καβαλλάρι, Λιδωρίκι, Σέρβια, Χορτιάτη κ.ά. Σηκώνουν τα μάτια από το κινητό τους, που κρύβουν στα γόνατά τους, και με κοιτούν με απορία.
Ανήκουν στη γενιά που οι απορίες μένουν απορίες, αν δεν υπάρχει η απάντηση στη Βικιπαίδεια.
Ανήκουν στη γενιά που εγώ τους δημιούργησα και τους κληροδότησα και τώρα τους κουνώ το δάχτυλο, όπως κάνουν όλοι οι ανεύθυνοι.
Το θεωρούν υπερβολικό το ότι υπέφεραν και πείναγαν οι Ελληνες στην Κατοχή. Το θεωρούν μεμονωμένο περιστατικό το ότι, άκουσον άκουσον, πέθαιναν από την πείνα.
Ανήκουν στη γενιά που τρώνε με delivery και εκστασιάζονται στον καναπέ βλέποντας άλλους να μαγειρεύουν.
Ανήκουν στη γενιά, που εγώ τους δημιούργησα και τους κληροδότησα. Τι μου φταίνε τα παιδιά;
Θέλω να τους μιλήσω για τη σημαία, αυτή που είναι «απ' τα κόκκαλα βγαλμένη». Θέλω να τους πω ότι μπορεί να είναι ένα πανί αλλά κρύβει από πίσω του σκιές ανθρώπων, που με χαιρετάνε από την Πίνδο, το Μόροβο, τον Καλαμά, την Τρεμπεζίνα, τη Χιμάρα, το Αργυρόκαστρο, το Μπόμπεσι, το Καλπάκι κ.ά.
Ο Σωτήρης, ένας ευαίσθητος μαθητής Λυκείου, είχε την ελληνική σημαία κάτω από τον Ζαγοράκη, αλλά την έβγαλε για να μην τον κατηγορήσουν οι φίλοι του ως χρυσαυγίτη.
Ανήκει στη γενιά που θεωρεί τη σημαία ως εξάρτημα γηπέδου και κοινοβουλευτικών ναζιστών.
Ανήκει στη γενιά που εγώ του δημιούργησα και του κληροδότησα. Τι μου φταίνε τα παιδιά;
Δεν θέλω να τους μεταφέρω ανούσια διλήμματα για το ποιος είπε το Οχι: «Ο Μεταξάς ή ο Λαός».
Και αν είπε το «Οχι» και ο Μεταξάς, μήπως θα γίνει λιγότερο μισητός ως δικτάτορας;
Θέλω να τους μιλήσω για τους 1.924 εθελοντές Ελληνες Δωδεκανήσιους, που άφησαν τις οικογένειές τους με τους Ιταλούς και πήγαν στην Πίνδο να πολεμήσουν ενάντια στους Ιταλούς (τα Δωδεκάνησα ήταν ακόμα υπό ιταλική κυριαρχία). Αυτοί δεν χρειάζονταν να ακούσουν ούτε ΟΧΙ, ούτε ΝΑΙ... Απλώς πήγαν εκεί που τους κάλεσε η καρδιά τους και όχι τα χαρτιά τους.
Γι' αυτούς τους Δωδεκανήσιους θέλω να τους μιλήσω και με ακούνε με προσοχή, όταν μιλάω για τη Ρόδο, βλέπετε ετοιμάζονται να πάει πενθήμερη σχολική εκδρομή στη Ρόδο.
Ανήκουν στη γενιά που γνώρισε τη Ρόδο ως τόπο αχαλίνωτου τουρισμού.
Ανήκουν στη γενιά που εγώ τους δημιούργησα και τους κληροδότησα. Τι μου φταίνε τα παιδιά;
Θέλω να τους μιλήσω, με την ευκαιρία της εθνικής εορτής, για το νόημα της πατρίδας. Αλλά σωπαίνω, γιατί, κάπου, άκουσα ότι πατριώτης εν καιρώ ειρήνης σημαίνει να είσαι συνεπής στις φοροδοτικές υποχρεώσεις, παραγωγικός στην εργασία σου, να προστατεύεις το περιβάλλον και να ενεργείς εθελοντικά γι' αυτό, να ακολουθείς τους νόμους, να συνεργάζεσαι με τις Αρχές, να καταγγέλλεις τον παραβάτη και να ενισχύεις την οικονομία αυτού του τόπου.
Ανήκω στη γενιά, που θεωρώ δικαίωμά μου να μην κάνω τίποτα από τα παραπάνω και δεν δέχομαι να μου κουνήσει κανένας το δάχτυλό του.
