Ελευθεροτυπία - 27/05/2010
Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 27 Μαΐου 2010
Αν δεν σε έχουν αποδοκιμάσει δεν αξίζεις τίποτα
«Δεν αρέσουν οι περιοδείες σε όλους τους μουσικούς. Για μένα είναι κάτι τόσο φυσικό όσο το να αναπνέω. Νιώθω ευάλωτος όταν βγαίνω στη σκηνή, από την άλλη όμως είναι το μόνο μέρος όπου νιώθω χαρούμενος. Ισως γιατί είναι το μόνο μέρος όπου μπορείς να είσαι αυτός που θες, σε αντίθεση με την καθημερινή ζωή.
Το να βγαίνεις στη σκηνή και να παίζεις μοιάζει με θεραπεία από κάθε απογοήτευση που βιώνεις στην καθημερινότητα. Αυτό κάνουν όλοι οι μουσικοί. Μόνο που εγώ δεν φοράω τη μάσκα του σταρ, το βλέπω ως δουλειά. Με πληρώνουν και παίζω. Μια έντιμη συμφωνία».
Ετσι εξηγεί ο Μπομπ Ντίλαν τη σχέση του με τις συναυλίες, σε μια συνέντευξη στους New York Times το 1997. Είχε μόλις κυκλοφορήσει τον δίσκο «Time out of mind», με νέο υλικό έπειτα από επτά χρόνια. Τότε εξομολογούνταν ότι του αρέσουν ξανά οι συναυλίες, γιατί το κοινό δεν «νοιάζεται πλέον για το παρελθόν μου ούτε ζητάει να παίζω τα παλιά τραγούδια, όπως είναι ηχογραφημένα στον δίσκο».
Ομως ο Ντίλαν, που γιόρτασε πριν από λίγες μέρες τα εξηκοστά ένατα γενέθλιά του, μοιάζει να διασκεδάζει και στη νέα του περιοδεία, που τον φέρνει το Σάββατο στο Terra Vibe Park, στη Μαλακάσα. Οι κριτικές από τις συναυλίες του στην Ιαπωνία, από όπου ξεκίνησε την περιοδεία τον Μάρτιο, κάνουν λόγο για έναν Ντίλαν που δείχνει να το διασκεδάζει στη σκηνή, να υποκλίνεται στο κοινό, και κυρίως να παίζει όλα τα τραγούδια που τον ανέδειξαν, από το «Ballad of a thin man» μέχρι το «All along the watchtower».
Ο ίδιος ο Ντίλαν διατηρεί μια συγκεκριμένη άποψη για τις συναυλίες. Ποτέ δεν έπαιξε τον ρόλο του νάρκισσου ροκ σταρ, που δημιουργεί μια σχέση εξουσίας με το κοινό. «Πάντα όταν είμαι στη σκηνή», λέει στις συνεντεύξεις του, «σκέφτομαι ότι στο παρελθόν ένας τροβαδούρος ήταν κάποιος που μετέφερε τα νέα στους ανθρώπους. Πήγαινε με την κιθάρα του από πόλη σε πόλη, καθόταν κάπου και έπαιζε απέναντι σε κόσμο που τον καταλάβαινε. Δεν ξέρω αν σήμερα έχει νόημα ύπαρξης αυτή η παράδοση. Το απολαμβάνω, όμως, όταν τραγουδάω μπροστά στο κοινό. Εχει πολύ περισσότερο νόημα από το να τραγουδάς στο μικρόφωνο ενός στούντιο».
Οσο για τη διάσημη ιστορία στο Φεστιβάλ της φολκ στο Νιούπορτ, το 1965, τότε που οι παλιοί του θαυμαστές τον αποδοκίμασαν με κραυγές «πουλημένε» και σφυρίγματα, επειδή «πρόδωσε» τη φολκ στολίζοντάς την με ηλεκτρικό ήχο, ο Ντίλαν απαντούσε τότε: «Είχα βαρεθεί να βγαίνω με την ακουστική κιθάρα και να παίζω. Και αποφάσισα να προσθέσω ηλεκτρισμό. Η απόφαση είναι μόνο δική μου και η μάχη να το επιβάλω στο κοινό δίνεται στη σκηνή».
Οταν τον ξαναρώτησαν το 2005 αν αυτή η συναυλία ήταν καθοριστική για τη στάση του απέναντι στο κοινό τα επόμενα χρόνια, είχε απαντήσει απλά: «Με αποδοκίμασαν στο Νιούπορτ, αλλά και στην περιοδεία μου με τον δίσκο "Slow train comin" χρόνια μετά. Δεν μπορώ να ανησυχώ για τέτοια συμβάντα. Εχουν αποδοκιμάσει τον Μάιλς Ντέιβις και τον Χανκ Γουίλιαμς, ακόμη και τον Στραβίνσκι. Αν δεν σε έχουν αποδοκιμάσει έστω και μια φορά, δεν αξίζεις τίποτα».
* Η συναυλία ξεκινάει στις 9.00 μ.μ. Εισιτήρια προπωλούνται προς 45 ευρώ και διακεκριμένης θέσης 75 ευρώ στα TICKET HOUSE (Αθήνα: Πανεπιστημίου 42 και Θεσσαλονίκη: Μητροπόλεως 102), στον Ιανό (Σταδίου 24 και Θεσσαλονίκη, Πλατεία Αριστοτέλους 7). Online Sales ή αγορές με πιστωτική κάρτα, 24 ώρες το 24ωρο: www.ticketpro.gr, www.tickethouse.gr.
Το εισιτήριο στο ταμείο την ημέρα της συναυλίας κοστίζει 50 ευρώ . *
