Ελευθεροτυπία - 28/08/2009
Έντυπη Έκδοση
Βιβλιοθήκη, Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009
Τα κενά και οι απώλειες του Ανδρέα Μήτσου
Πάνω που νόμιζα ότι είχα χάσει τη γεύση μου, μύρισε καρδιά. Ανακουφισμένος περνούσα στη δεύτερη σελίδα.
«Η ελεημοσύνη των γυναικών», ένα φωτογραφικό φιλμ που δώσαμε σ' έναν αξιοπρεπή οπαδό της ζωής για εμφάνιση. Οι στιγμές μιας διακριτικής ευαισθησίας, περισσότερο κατασταλαγμένης παρά μοναχικής, που έρχονται να εκπυρσοκροτήσουν στο παρόν - νόημα του παιχνιδιού και απλότητα των σχέσεων.
Διηγήματα βαθιά χρωματισμένα με τα μικρά γεγονότα που χτίζουν το άτομο, την οικογένεια, την κοινότητα, τη σκέψη, την ηθική και τέλος, τον χρυσό αλλά ανύπαρκτο λόγο για επανεκκίνηση. Το απόσταγμα οδηγεί εύκολα στη συνέχεια. Κι ας «μένουνε κολοβές οι λέξεις και περιφέρονται άσκοπα μες στο μυαλό μου. (...) Πάντοτε ήμουν ολιγαρκής». Η ουσία είναι να «μπω κι εγώ στο παιχνίδι, να χαρώ. Να ξαναγεννηθώ: είναι το μόνο πράγμα που θέλω. (...) Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος».
Περνώντας από τις ηλικίες, τα φύλα, τους έρωτες, τα κενά και τις απώλειες, ο Ανδρέας Μήτσου φτιάχνει έναν αξιοζήλευτο άνθρωπο που γεύεται και απορεί. Οσο αθώα πλησιάζει και δέχεται την ανεξήγητη ποικιλία της ύπαρξης τόσο αθώα επιτρέπει στο αναπόφευκτο δαιμονικό και την καταστροφή να επαναπροσδιορίσουν την πλοκή. Ιδια η αντίδραση και στο ευτυχές και στο σκοτεινό: αφού είμαστε εδώ, συνεχίζουμε.
Δεν υπάρχει φόβος, δεν υπάρχει φθόνος, δεν υπάρχει άγχος. Δεν υπάρχει μίσος, πόνος ή υποταγή. Κόντρα στις εύκολες συγκομιδές -τόσο της μόδας σήμερα- που γεμίζουν το εγώ και το αποκλεισμένο παράπονο, χύνει απλό δάκρυ, δίνει απλή αγάπη και προτάσσει απλό ενδιαφέρον. Χωρίς να πρέπει ή να θέλει ν' αποδείξει κάτι, σημαδεύει και ακινητοποιεί στιγμές που δεν παραπέμπουν σε φιλοσοφικά διλήμματα ή συναισθηματικά κλουβιά αλλά ανακυκλώνουν τον χυμό του ανθρώπινου.
Καθαρά ελληνικό, γενναία προσωπικό, το κείμενο χαρακτηρίζει μια προχωρημένη γενιά, δίχως ψευδαισθήσεις και απωθημένα, που από τη διπλή θέση του φορέα και του θεατή απολαμβάνει τους σταθμούς της ζωής.
Η γλυκύτητα είναι ορκισμένη στη φύση της και το πλέξιμο της επικαιρότητας μια γραμμή ρυθμισμένη από τον μετρονόμο της ανάμνησης. Μόνη παραπλάνηση, μόνο ξένο σώμα στη δεμένη και φιλόξενη δουλειά του Μήτσου, η αγκαλιά του εξωφύλλου από το γκρι αγόρι του Douanier που δείχνει να περιβάλλει με ζήλια ή και κακότητα τα χρώματα του μοναδικού κοντοπαντέλονου από την Αμφιλοχία.
