Ελευθεροτυπία - 29/07/2010
Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010
Τα... εμπρός μαρς της μεταπολιτευτικής ιστορίας μας
«Φασιστικό», «αντιδημοκρατικό» και «αντισυνταγματικό» χαρακτηρίζεται από τους θιγόμενους, κάθε φορά που εφαρμόζεται, το μέτρο της επίταξης.
Πολλές φορές, επίσης, η επίταξη χρησιμοποιείται και ως απειλή προς τους εκάστοτε απεργούς, με τους υπουργούς να στέλνουν «τελεσίγραφα επιστράτευσης». Στη μεταπολιτευτική ιστορία μας ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις που οι απεργοί αντί να πάρουν τα όσα διεκδικούσαν πήραν «φύλλο πορείας».
Τραπεζικοί, ναυτεργάτες, χειριστές μηχανικοί της Ολυμπιακής Αεροπορίας και τώρα οδηγοί βυτιοφόρων και φορτηγών δημόσιας χρήσης.
Τον σίγουρα θερμό -όπως και τώρα- Ιούλιο του 1979, οι εφημερίδες στις πρώτες τους σελίδες έγραφαν με μεγάλα κεφαλαία γράμματα: «Προς αντιμετώπιση των εκτάκτων οικονομικών αναγκών επιστρατεύθηκαν οι τραπεζικοί» και από κάτω «Επιδόθηκαν ατομικές προσκλήσεις - ανέστειλαν έξη σύλλογοι την απεργία». Η επίσημη τότε ανακοίνωση έλεγε πως «η κυβέρνηση δέχθηκε εισήγηση των διοικητών των Τραπεζών και προχώρησε στην επιστράτευση η οποία κατέστη αναγκαία, γιατί όλες οι άλλες προσπάθειες που κατεβλήθησαν για να επιτευχθεί η ομαλή λειτουργία των Τραπεζών απέβησαν άκαρπες και η παράταση της απεργίας έθετε σε κίνδυνο τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας και του λαού». Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έλεγε τότε πως είναι ένα «βαρύτατο ολίσθημα. Καταργείται το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα απεργίας».
Η επόμενη επιστράτευση καταγράφηκε το 1986. Χειριστές και ιπτάμενοι μηχανικοί της Ολυμπιακής Αεροπορίας, ύστερα από απεργία αρκετών ημερών, παρέλαβαν από τις αρχές φύλλα επίταξης.
Αναπτύχθηκε δε έντονη επιχειρηματολογία από ειδικούς για το κατά πόσο σύννομη και συνταγματική ήταν η πρωτοβουλία τής τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Φεβρουάριος 2006. Η κυβέρνηση Καραμανλή αποφασίζει την πολιτική επιστράτευση των ναυτεργατών. Παρ' όλο που η απεργία κρίθηκε νόμιμη από το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιά, ο τότε πρωθυπουργός έλεγε πως «τα αιτήματα του ενός, όσο δίκαια κι αν είναι, δεν μπορεί να διεκδικούνται με τρόπο που δημιουργεί κινδύνους για τη ζωή ή την περιουσία των άλλων...».
